تاریخ و هنر ایرانی - روی پله های معبد

روزى دو گونه است : روزیى که آن را جویى ، و روزیى که تو را جوید و اگر پى آن نروى راه به سوى تو پوید . پس اندوه سال خود را بر اندوه روز خویش منه که روزى هر روز تو را بس است . پس اگر آن سال در شمار عمر تو آید ، خداى بزرگ در فرداى هر روز آنچه قسمت تو فرموده عطا فرماید و اگر آن سال در شمار عمر تو نیست ، پس غم تو بر آنچه از آن تو نیست چیست ؟ و در آنچه روزى توست هیچ خواهنده بر تو پیشى نگیرد ، و هیچ غالبى بر تو چیره نشود ، و آنچه برایت مقدر شده تأخیر نپذیرد . [ این گفتار پیش از این در آنجا که سخن از این باب بود گذشت لیکن در اینجا روشن‏تر و گسترده‏تر است ، بدین رو بر قاعده‏اى که در آغاز کتاب نهادیم آن را از نو آوردیم . ] [نهج البلاغه]

تاریخ و هنر ایرانی - روی پله های معبد
	دوشنبه 103 اردیبهشت 10 خانه \| ارتباط \| مدیریت \|بازدید امروز:10

تسنیم :: 84/7/16:: 2:24 صبح
قاصدان ایرانی در تاریخ هرودوت No one can travel at the speed of these Persian ouriers . This initiative is fundamentally an Iranian invention ; and in this respect , they put some bodies along the road and along with a horse ; and their numbers are the same as travel days" numbers . هیچ انسانی به سرعت این قاصدان پارسی نمی تواند مسافرت کند . این ابتکار اساسا اختراع ایرانیان است و به این طریق است که در سرتاسر طول جاده اشخاصی را با اسب ، با فاصله از هم قرار داده اند و تعداد آنها مساوی با تعداد روزهای سفر است .
نظر شما()